Nie potrafię mówić, więc odcinam sobie język. Nie potrafię zrozumieć, więc przestaję słuchać. Nie potrafię obserwować, więc zamykam oczy. Nie potrafię rysować, więc łamię kredki. Nie potrafię milczeć, więc zamykam się w pokoju.
Sam ze sobą. Myślę ile w tym sensu... że wyrzuciłem wszystko. ''Nie potrafię... więc zacznę się uczyć'' - tak to chyba powinno brzmieć. Tak chyba byłoby normalnie... No to czemu jest nienormalnie. Może jest za ciemno. Czemu w moim pokoju jest tak ciemno. W czym mi to poma...Kotek?
Kotek...
...Oh!
Co za uroczy zwierz. Jaki miękki. Chodź tu. Ojezusie, ale słodki. Podnieś łapkę. No gdzie masz łaskotki. Hi! hi! Może za uszkiem? Pudło! Za uszkiem błogostan i włącznik mruczenia. Hi! hi! Mrau...!
...
Zapomniałem o czym kontemplowałem.
...
Ale ten pokój jest ciasny. Za ciasny na nas dwóch, kocie. Nie potrafię przestać cię pieścić, więc musisz wyjść. Nie smuć się. No hop! Idź, idź!
Czemu odchodzisz?
...ah! Zostań już! Nie potrafię cię wyrzucić.
A wyrzucić wszystko inne potrafię bez problemu... Co ty w sobie masz zwierzu. A może raczej czego ja nie mam, kiedy nie mam ciebie.
...
Sierści.
....
Z pewnością brakuje mi sierści. Klapnij sobie na moich kolanach i się nie kręć, bo przerwałeś kontemplostan. Szukam sensu, kocie. Sensu w tym, co robię. Co mną kieruje... jak myślisz? Miał? Powiesz chociaż ''miał''? Dobra, mrucz sobie jak wolisz. W sumie... co ja żem miał? Com ja miał, że teraz czuję jakbym nie miał? Otóż to, kocie. To jest pytanie.

Zresztą nie wiem. Nie potrafię wiedzieć. Ha! Nie chcę wiedzieć! Wszystko jedno. Nie potrafię mówić, więc... Nie potrafię milczeć, więc... Nie potrafię obserwować, więc... Nie potrafię rozumieć, więc...

A. Został ostatni element... Nie potrafię żyć, więc...